Një grua 83-vjeçare anonime i shkroi një letër. Ajo fillon duke iu drejtuar shoqes së saj Bertha dhe duke i thënë asaj se çfarë ka qenë ajo. Ajo nuk bie më shumë mbi barërat e këqija që në mënyrë të pashmangshme rriten në kopsht dhe në vend që ajo thjesht admiron natyrën në të gjitha është lavdi e papërshkrueshme.
Gruaja e vjetër thotë se ka shpenzuar sa më shumë kohë sa mundet me familjen dhe miqtë. Ajo nxjerr jashtë dhe përdor enët e saj të bukura për të festuar fitoret e vogla dhe jo vetëm për raste të veçanta si shumica prej nesh.
Ajo vishet edhe nëse nuk ka ndonjë arsye të veçantë dhe e ve parfumin e saj të preferuar vetëm për shkak se ajo dëshiron.
Gruaja vazhdon të thotë se e bën këtë sepse e kuptoi se shumë njerëz kanë kaluar pa bërë gjërat që dëshironin që mund të kishin. Ajo dëshiron të jetojë jashtë gjatë ditëve të saja aq sa mundet, kështu që ajo nuk do të ketë asnjë keqardhje. Ajo thotë ndër të tjera: “Unë nuk besoj në Mrekullitë. Unë mbështetem në to.”
Në funds ajo shkruan “Ndoshta jeta jonë nuk është festa që ne dëshirojmë por meqë jemi në të gjithsesi duhet të vallëzojmë”
Megjithëse gruaja kishte për qëllim vetëm që kjo letër të lexohej nga shoqja e saj, duhet të jemi të lumtur që është ndarë me publikun. Ne të gjithë mund të marrim këshillën e saj dhe të fillojmë të jetojmë me të vërtetë.
